Hegemon nie przedstawia się nikomu z imienia i nazwiska. Nie musi i nie może. Wszyscy go znają. Poza tym sprawuje funkcję, której nie powierza się ludziom skromnym. Przeciwnie: żeby wspiąć się tak wysoko, trzeba mieć nie tylko talent i determinację, ale też rozbuchane ego.

I on, hegemon, uwielbia nasładzać się sobą.

Nie powinniśmy mieć mu tego za złe. Miejsce, z którego spogląda na świat, i rola, którą pełni, wymuszają określone zachowania.

Gdyby zaczął łagodnie przemawiać do niewolnika, który o poranku przyniósł mu strawę, stałby się dla wszystkich zagadką, a nie ma nic gorszego niż hermetyczny władca. Robi zatem to, co robić powinien. Jest człowiekiem rozsądnym.

A jednak coś jest nie tak. Doprawdy, hegemonowi nie jest łatwo. Jest panem innych, ale nie jest panem samego siebie. Mechanicznie wykonuje gesty, którym nie towarzyszą już żadne emocje....