W pierwszych kadrach widzimy stołeczne Krakowskie Przedmieście. Ludzie zaczynają się gromadzić pod Pałacem Prezydenckim, harcerze krzątają się wśród kwiatów i płonących zniczy. Kamera wyszukuje zdjęcia pary prezydenckiej. Obraz jest przerywany przebitkami z ekranu telewizora informującymi o katastrofie smoleńskiej. Wracamy pod pałac. Tłum gęstnieje. W pobliskim kościele i pod pałacem trwają modlitwy.

Mijają kolejne dni. Artur Żmijewski robi zdjęcia na trasie przejazdu trumien z ciałami ofiar ulicami Warszawy. Pokazuje ogromną kolejkę stojącą pod pałacem, by oddać hołd zmarłemu Prezydentowi. Jest podczas Mszy na Placu Piłsudskiego i ceremonii pogrzebowej na Wawelu.

Powstaje zapis żałoby. Oficjalnej, ale przede wszystkim indywidualnej. Widzimy ludzi, którzy próbują się odnaleźć w tej sytuacji, gdy rytuały świeckiego państwa i liberalnej...