Szczerze? Tak zwana afera premiowa nie interesuje mnie w najmniejszym stopniu. To znaczy owszem: obserwowanie paniki, jaka wybuchła w obozie rządowym po ujawnieniu informacji, że przed wyjazdem na mundial premier Morawiecki obiecał piłkarzom jakiś rodzaj nagrody za wyjście z grupy, dostarczyło mi nieco rozrywki, a kolejne doniesienia o tym, jak rzecz przyjęli piłkarze, a jak trener, pozwoliły wyrobić sobie pogląd o tym, które medium ma dostęp do którego źródła i kto ma sprawniejszego specjalistę od wizerunku, jeśli w ogóle go ma (najsprawniejszego ma, jak należałoby się spodziewać, Robert Lewandowski, z którego ust płyną dziś ubolewania, że „cała ta sprawa stała się trochę pretekstem do rozpętania wojny polsko-polskiej” i „że to wszystko się dzieje poza piłkarzami, którzy razem z kibicami są ofiarami tej sytuacji”).

Tak naprawdę jednak ciekawe wydawały mi się i wydają inne...