MONIKA OCHĘDOWSKA: Zacznijmy od litanii „Ave Maria” otwierającej Twoją ostatnią płytę: „Jestem dziewczyną lat 47. Myślałam, że wiem więcej, a jednak nie wiem. W żadną z szuflad się nie mieszczę, ale też się już nie pieszczę. Zwijam flagi, transparenty, palę mapy, burzę mosty. Już nie krzyczę. Myślałam, że będzie trudniej...”. Jak jest?

MARIA PESZEK: Dzisiaj? Bardzo dużo się zmienia. Nie jestem tylko pewna, czy to kwestia połowy życia, gdy zbliżasz się do pięćdziesiątki, czy te przemiany są po prostu rytmiczne, seryjne – jak fale. Coś nadciąga. Na początku tego nie słyszysz, bo to są ciche podszepty, gdzieś z samego środka ciebie. Czasem nie chcesz ich usłyszeć albo się boisz. Ale jak się zdecydujesz na odwagę i naprawdę się wsłuchasz, to może się okazać, że stoisz naprzeciw sztormu, a potem fala na chwilę cię przykrywa.

Maria Peszek jest w takim...