MONIKA OCHĘDOWSKA: Jako biograf nie ukrywasz czułości wobec swoich bohaterów: Herberta, Miłosza, niedługo Czapskiego. Lubisz słowo „czułość”?

ANDRZEJ FRANASZEK: Bardzo je lubię, dość często używam, w miarę swych możliwości staram się je również – by tak rzec – praktykować. Ale wiele lat temu zapadła mi w serce fraza Czesława Miłosza o francuskim odpowiedniku „czułości”, czyli o słowie tendresse. Miłosz pisał, że „kiedy ściska w gardle, dlatego, że istota, na którą patrzę, jest tak bardzo krucha, ranliwa, śmiertelna, wtedy ­tendresse”. Taki stan w sobie odkrywa­my może zwłaszcza wtedy, gdy jesteśmy nieco starsi. Choćby kiedy spotykamy dawno niewidzianego przyjaciela, uświadamiamy sobie, jak się zmienił, i wzruszamy tą zmianą, cieleśnie wręcz czując wspólny los ludzi żłobionych przez czas, zmierzających ku śmierci. Albo kiedy dojrzewamy do...