„Kto potrafi rozeznać wolę Boga? Kto zdoła przeniknąć zamiary Pana? Zawodne są ludzkie myśli, nasze dociekania prowadzą na manowce. Śmiertelne ciało jest ciężarem dla duszy, namiot ziemskiego zamieszkania krępuje lotność myśli. Ledwie odczytujemy sens rzeczy doczesnych, z trudem docieramy do tego, co jest na wyciągnięcie ręki, któż więc zdoła zbadać tajniki nieba?”. Naprawdę? Czyżbyśmy rzeczywiście byli aż tak beznadziejnie uziemieni, że tylko siąść i płakać? Czy rzeczywiście nasze ciało to balast, niepozwalający naszej nieśmiertelnej i niczym nieskrępowanej duszy wzbić się ponad codzienną krzątaninę przy kuchni czy w centrum kosmicznym NASA? A jednak staramy się zajrzeć w każdy kąt w kuchni i nawet za cenę życia zajrzeć w najdalsze zakątki kosmosu. Słusznie ktoś powiedział, że jesteśmy dziećmi gwiazd. Jeszcze inni coraz głębiej schodzą do wnętrza ziemi, w głąb oceanów, w głąb ciała...