Mży, patrzę przez okno na czerniejący, coraz szybciej topniejący śnieg i opadają mnie noworoczne lęki. Myślę o moim kraju, w którym i tak ludzie nie za bardzo się lubią, a który może stawać się coraz bardziej skłócony, rozżarty i zajadły.

Myślę o ludziach z twarzami bez uśmiechu, ze zmarszczonymi czołami, którzy będą do upadłego szukać win, prawdziwych i urojonych, ale zawsze niewybaczalnych.

Myślę o radiomaryjnej rysie na moim Kościele, o której - dla świętego spokoju - będzie się milczeć tak długo, aż się pogłębi i zagrozi pęknięciem.

Myślę o wszystkich ostrych, niedobrych, wyszczerzonych jak zęby słowach, które w tym roku się wypowie i napisze.

Zasuwam zasłony i zapalam choinkowe lampki; od razu robi się cieplej i łagodniej.

Ale lampki niedługo trzeba zdjąć, bo choinka się osypuje.