Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Obejmowało ziemie dwóch rodów: rodu Efraima i Benjamina, gdzie na ów czas znajdowało się najwięcej izraelskich lub protoizraelskich siedzib. Były to tereny nieco na północ od Jerozolimy i na północny zachód od Morza Martwego. Nie sięgały Morza Śródziemnego i nie obejmowały ziem dzisiejszej Samarii.
Na północy mieszkali potomkowie Manassesa. Na południu osiadło plemię Judy, z osadami Betlejem oraz Jerozolima. Królestwo Saula było malutkie. Tu znajdowały się wymieniane w Księdze Samuela miejscowości. Sylo, gdzie przez setki lat stała Arka. Betel, które uchodziło za ważne sanktuarium religijne. W Rama mieszkał Samuel. Gibea była siedzibą króla. Była to – tak twierdzą archeologowie – mała wioska z niedużą fortecą, zapewne zbudowaną przez Filistynów. Od zachodu mieszkali właśnie Filistyni, którzy sprawowali za pośrednictwem zarządcy kontrolę nad Benjamitami i klanem Efraima. Na południu mieli swoje siedziby wrodzy Izraelowi Amelekici, a od wschodu Ammonici. Ten ludek też był w okresie konsolidacji swego państwa i z nim Saul toczył wojny wzdłuż górnego biegu Jordanu.
Wiemy jeszcze jedno z Biblii: niewiele się zmieniło pośród Izraelitów od czasu, gdy nastał im monarcha. Nie powstał aparat biurokratyczny. Nie było komu zbierać podatków. W Biblii wspomina się jedynie królewskiego kuzyna Abnera, będącego kimś w rodzaju kanclerza czy wezyra. Dużą rolę odegrał syn Saula Jonatan, ale o nim chciałbym pisać później. Lud żył jak dotąd, a monarcha zajmował się wojnami niczym dawniej sędziowie.
Istnieją trzy różne opowieści o tym, jak Saul został królem. Wedle pierwszej w kolejności to Samuel z nakazu Boga wybrał go. Zjadł z nim wieczorny posiłek, na dachu domu wyjaśnił boskie nauki, a rano odprowadziwszy do bramy miasteczka Rama, namaścił oliwą i pouczył, co ma czynić. Była to niejako prywatna i wybitnie dyskretnie przeprowadzona koronacja. Wedle innej relacji król wolą Samuela został wybrany przez zgromadzenie wszystkich plemion i klanów. Wylosowano plemię Benjamina, z niego klan Matri, a w końcu Saula, którego imię oznacza „wyproszony” czy „wymodlony”. Saul był pośród zgromadzenia najwyższy i Samuel słusznie mógł mówić, że nie ma równego mu między wszystkim ludem. Istnieje jeszcze jedna wersja wyboru króla. Stanął na czele wojsk, które przyszły z odsieczą mieszkańcom miasteczka otoczonego przez Ammonitów. Ci chcieli poddania miasteczka, a mieszkańcy oślepieni na prawe oko mieli zostać wzięci w niewolę. Plemiona Izraela zebrały siły i pokonały wroga. Saul prowadził wojska do zwycięstwa i w nagrodę został ogłoszony królem (w Księdze Samuela mówi się o odnowieniu królestwa).
Są tacy, którzy uważają, że ta wersja jest historycznie najprawdziwsza. Dziwne te opowieści, a najciekawsza ta o prorokach. Saul idąc już do domu po spotkaniu Samuela natrafił na gromadę proroków i wtedy spoczął na królu duch Boży i prorokował wpośrodku nich. Wielkie było zdziwienie pośród Benjaminitów, ale i radość z powodu wybrania Saula monarchą. ©
