Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Po blisko dwu i pół roku prac redakcyjnych Episkopat przyjął 9 października przepisy regulujące sposób postępowania podczas zgłaszania przypadków pedofilii. Przepisy te obejmują ogólne wytyczne oraz trzy szczegółowe aneksy (poświęcone pomocy ofiarom, procedurom postępowania oraz zasadom formacji i profilaktyki). Oprócz tego biskupi przyjęli dokument dotyczący prewencji, który stanowić ma m.in. podstawę działań wyznaczonego już w czerwcu tego roku koordynatora ds. ochrony dzieci i młodzieży (którym został jezuita o. Adam Żak).
Niestety, przyjęcie tych ważnych dokumentów odbyło się w atmosferze medialnej burzy wywołanej wypowiedzią abp. Józefa Michalika, sugerującą, że to dzieci z rozbitych rodzin, szukając miłości, prowokują pedofili. Wrzenie nie ucichło, mimo że reakcja biskupów była bezprecedensowa: jeszcze w ten sam dzień na specjalnie zwołanej konferencji prasowej przewodniczący Konferencji Episkopatu przeprosił i przyznał, że jego wypowiedź mogła być źle zrozumiana.
Warto zauważyć, że po raz pierwszy po transformacji biskupi tak błyskawicznie zareagowali na kryzys. O ich determinacji świadczą inne reakcje. Po ujawnieniu przez media, że w archidiecezji wrocławskiej jako proboszcz pracuje ksiądz skazany w 2002 r. na karę w zawieszeniu za molestowanie nieletnich (wyrok uległ już zatarciu), abp Józef Kupny zareagował odwołaniem owego księdza z funkcji proboszcza i powołaniem komisji do zbadania podobnych przypadków. Równie szybka była reakcja biskupa polowego Józefa Guzdka, który po ujawnieniu przypadku księdza oskarżonego m.in. o gwałt na nieletniej i namawianie do aborcji przeprosił za zgorszenie, zapewnił o pomocy duszpasterskiej dla ofiar, spotkał się także z parafianami.
Biskupi popełniają także proste błędy, np. na konferencji prasowej po zebraniu plenarnym KEP 9 października dziennikarze nie otrzymali odpowiedzi na proste pytanie: ilu ogółem księży w ostatnich latach zostało oskarżonych o nadużycia seksualne wobec nieletnich? Dlaczego tej informacji nie ujawnić, skoro ukazałaby ona rzeczywistą skalę zjawiska, która najprawdopodobniej wcale nie jest duża (o. Żak do tej pory zebrał 27 przypadków wyroków wydanych w ciągu ostatnich 10 lat)?
O wiele poważniejszym skutkiem braku odwagi jest fakt przyjęcia przez biskupów minimalistycznego programu pomocy ofiarom. Jak się dowiedział „Tygodnik Powszechny”, przegłosowana na Konferencji Episkopatu wersja Aneksu nr 1 dotyczącego pomocy ofiarom jest znacznie okrojona w porównaniu do wstępnego projektu. Biskupi nie zdecydowali się na przyjęcie standardu obowiązującego w innych Kościołach lokalnych, gdzie kładzie się nacisk na stworzenie ofierze warunków, by mogła bez obaw zgłosić fakt seksualnego nadużycia, oraz na zagwarantowanie wszechstronnej pomocy m.in. przez powołanie odpowiednich struktur instytucjonalnych o ponaddiecezjalnym zasięgu. Oznacza to, że obowiązek stworzenia takich warunków spada na poszczególnych biskupów diecezjalnych.
Mimo tych mankamentów Kościół instytucjonalny, ucząc się na własnych błędach, na naszych oczach staje się wśród instytucji liderem walki z pedofilią.
