Dla poety polskiego przynależność do konfraterni oznacza serdeczny stosunek do twórców niekoniecznie genialnych, ale stale obecnych w językowej świadomości pokoleń. “Ballady" Mickiewicza są dla niego wiecznym źródłem poezji, ale niemniej przecież powinny go cieszyć pieśni Franciszka Karpińskiego, który dostąpił rzadkiego zaszczytu, skoro jego “Kiedy ranne wstają zorze" i “Wszystkie nasze dzienne sprawy" są nadal śpiewane, a kolęda “Bóg się rodzi" rozbrzmiewa i w kościołach, i w domach na każde Boże Narodzenie. Jego sielankę “Laura i Filon" można było słyszeć przez parę stuleci na ganeczku zaścianków, nuconą z towarzyszeniem gitary.

Wypada tutaj powiedzieć, że przynależność do konfraterni poetów nie jest automatyczna i że zdobywa się ją, stosując się do pewnych trudnych do nazwania warunków. Należy do nich ucho wrażliwe na to, co można nazwać głównym nurtem...