Rzadko grywa się dziś muzykę Juliusza Zarębskiego. Fakt, urodzony w Żytomierzu w 1854 r. artysta żył w cieniu wielkich romantyków. Jako cudowne dziecko, nadzwyczaj uzdolniony młodzieniec, w tempie presto zdobywający kolejne dyplomy uczelni muzycznych w Wiedniu i Sankt Petersburgu, raczej był znany z pianistycznej wirtuozerii niż z twórczej aktywności. Występował w salach koncertowych całej Europy. Lubił też eksperymentować, dlatego był jednym z nielicznych pianistów, którzy koncertowali na fortepianie z dwiema klawiaturami braci Mangeot. Poza tym młodo umarł – miał ledwie 31 lat, gdy zabrała go przypadłość artystów, gruźlica.

EKSPRESYJNE SZALEŃSTWO

A jednak Zarębski pozostawił po sobie nie tylko entuzjastyczne refleksje recenzentów zachwyconych diaboliczną fortepianową techniką, ale także ciekawy dorobek kompozytorski. Z jednej strony jego opus...