Nie napisałbym na pewno, że „mi się nie chce”; znaczyłoby to przecież, że w świecie pracowitych nagle odkryłem siebie samego jako lenia, w środowisku zdolnych – niezdolnego, wśród niewyczerpanych i pełnych energii – wyczerpanego, z wyobraźnią jak flak. A przecież niczego takiego nie odkryłem, to odkrycie nadal przede mną, odsuwam je w czasie, jak mogę, a prawdopodobnie mogę jeszcze długo. Rzekłbym nawet, nieco bardziej oficjalnie, że podjąłem już pewne kroki, żeby tego odkrycia nie odkryć; są na to odpowiednie medykamenty.

Pisać się nie chce z powodu istnienia tak wielu osób i rzeczy, które nie oczekują naszego pisania – choćby nawet uważnego, starannego i pomysłowego – lecz jedynie niepiszącej uwagi. Domyślacie się zapewne, jeśli czytacie tę rubrykę dostatecznie długo, że znów chodzi o kota Leona. (Na przykład, bo oczywiście chodzi też o coś innego). O, właśnie przyszedł,...