Innymi słowy, książka mówi o sprawach wiary i Kościoła „od środka”. Nie jest apologetyką, nie ma w niej dowodów na istnienie Boga, na boskie pochodzenie Kościoła itp. Rozmowa wśród wierzących. A ci z zewnątrz? Weigel chce, by śledząc tę rozmowę zobaczyli, że „katolicyzm jest afirmacją naszego człowieczeństwa i każdego ludzkiego istnienia, której źródłem jest Bóg rozkochany w swoim stworzeniu (...) do tego stopnia, że posłał swego Syna dla zbawienia świata”.

Ten rodzaj pisania o wierze ma swoją tradycję. Niedościgłym wzorem jest C. S. Lewis („O wierze i moralności chrześcijańskiej”, „Listy starego diabła do młodego”, „Dlaczego zło?”). Do tego typu publikacji można też zaliczyć „O możliwości wiary dzisiaj” Karla Rahnera, gdzieś w tej okolicy umieściłbym słynną „Pocztę ojca Malachiasza” Tadeusza Zychiewicza, choć tu - jako że powstawała w ogniu realnej korespondencji - mamy także...