Z pierwszego domu Brygida najlepiej zapamięta ślimaki. Starsi bracia chcieli sprawić rodzicom niespodziankę i oprawić ich fotografię w ramkę własnej roboty – taką zdobioną skorupami winniczków z przydomowego ogrodu. Aż przyszła burza. Setki ślimaków, uwięzionych na tarasie w beczce, opuściły zardzewiałe więzienie, które przewróciła nocna nawałnica. Rozpełzły się po ścianach, oknach, po balustradzie.

Brygida miała wtedy cztery lata. Po kolejnych dziewięćdziesięciu, które minęły od tamtej burzy, wciąż wyraźnie pamięta, jak o poranku stoi przed wielkim oknem balkonowym w pokoju gościnnym i urzeczona obserwuje te przedziwne żyjątka, sunące po drugiej stronie szyby. W pamięci słyszy nawet wysoki głos matki, która tłumaczy jej, że one przecież zjadają im kwiaty i warzywa w ogródku.

Pierwszy dom Brygidy, murowany, ciemny i bez kanalizacji, ale w sumie przytulny, stał na...