"Wszystko naokół nas i w nas samych ostrzeżeniem jest i materiałem dla przypowieści tragedią i losem". (Stanisław Brzozowski)

W dziele Canettiego powracają obsesje: śmierci, języka i tłumu. To jego słowa-klucze. Kiedy styka się z ich egzystencjalnymi objawieniami, stają się dla niego “czymś, co przeinacza, zmienia, grozi, jest niebezpieczeństwem lub wybawieniem, wrogiem, którego trzeba zwalczyć", fascynują go i przerażają. Próbuje dotrzeć do ich fundamentu, znaleźć ich korzenie, objąć w całości rozumem.

Osobliwość prozatorskich poszukiwań Canettiego sprawiła, że daleki był od mód i szkół literackich. Nie był jednak outsiderem, który z zewnątrz przygląda się rzeczywistości politycznej i artystycznej. Jego spojrzenie charakteryzowała społeczna ostrość widzenia, której - jak sam mówił - nauczył się od George’a Grosza i Karla Krausa: “już po dwóch...