Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dzwonił Miłosz. Mówiłem mu o jego pisaniu. On, że stara się nie rozgraniczać prozy od wierszy. Ja mu na to, że niektóre jego wiersze są esejowate. Przytaknął, jakby z wahaniem. Zwierzyłem mu się, że czuję się wobec niego gapowaty, intelektualnie nierozgarnięty. On na to, że mi trochę zazdrości mojego pisania połączonego z ulicą Warszawy" - wspominał Miron Białoszewski. Najnowsze "Zeszyty Literackie", w obszernym i ciekawym bloku materiałów poświęconych twórcy "Obrotów rzeczy", przypominają słynne spotkanie Mirona z Czesławem Miłoszem w 1981 r., publikują m.in. fragmenty jego dziennika amerykańskiego z 1982 r., wspomnienia Jadwigi Stańczakowej ("Miron był moim mistrzem. I tylko on potrafił w zwykłej rozmowie tworzyć słowami obrazy, tak że ja, niewidoma, te obrazy widziałam") oraz jej listy do Miłosza. Przedrukowują szkic Miłosza o Białoszewskim z 1956 r. oraz niepublikowany artykuł Herberta z roku 1957 ("jestem zdecydowanym optymistą, jeśli idzie o przyszłość poezji Białoszewskiego"): co ciekawe, w archiwum twórcy "Pana Cogito" zachowały się brudnopisy dwóch wierszy poświęconych Mironowi.
Poza tym w "Zeszytach..." m.in. wiersze Julii Hartwig, Macieja Niemca, Tomasza Różyckiego i Adama Zagajewskiego, listy Józefa Czapskiego, dziennik Tomasa Venclovy, szkic Claudio Magrisa o Zagładzie, artykuły Małgorzaty Dziewulskiej (o Shakespearze Herberta), Wojciecha Karpińskiego (o Muratowie), Roberta Salvadoriego (o futurystach) i Małgorzaty Szpakowskiej (o dziejach polskiej inteligencji), wspomnienia - Jacka Sempolińskiego o Joannie Guze, Janusza Deglera o Annie Micińskiej i Tomasza Fiałkowskiego o Janie Błońskim, głosy o "Wierszach zebranych" Herberta, recenzje - i z tomu publicystyki Wata, i z Ronalda Firbanka...
Wymieniam to wszystko w pośpiechu, by zamknąć się w 2 tys. znaków, i myślę, jak to dobrze, że ciągle istnieją miejsca, które nie muszą się ograniczać do tych 2 tys. znaków, można pozwolić sobie na nieśpieszny rytm komentowania, na poszukiwania w archiwach, wskazywanie tekstów ważnych dłużej niż kilka miesięcy. Myślę także o mnóstwie pracy, która musi się kryć za tymi 250 stronami numeru kwartalnika, redagowanego de facto przez dwie osoby. Czasem narzekamy na "Zeszyty...". Cieszmy się raczej, że ciągle je mamy.
