MICHAŁ OKOŃSKI: Zrobiłem sobie notatki do naszej rozmowy na czerpanym papierze. Znalazło się go trochę przy okazji remontu w redakcji.

ANDRZEJ FRANASZEK: Już się cieszę na myśl, że to będzie pierwsze pytanie.

Chodzi mi o to, że i dla Ciebie, i dla bohatera Twojej ostatniej książki przedmioty są ważne.

To prawda. W „Diariuszu greckim” Herbert opisuje np. zauroczenie poznaną w Atenach młodą prostytutką z Pireusu. Zachwyca go jej wygląd, zachowanie... wszystko, z wyjątkiem imienia. Dziwne imię Vivien – pisze – zupełnie niepasujące do całej tej postaci. Czytałem ten tekst dawno temu, a potem w archiwum, w jednej z tysięcy teczek i kopert odnalazłem wizytówkę z imieniem Vivien i numerem telefonu. To, że ona rzeczywiście istniała, było w jakiś sposób poruszające.

Ale w jaki?

Napisałem niedawno, niebezpiecznie zmierzając w stronę...