Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Nowaczyński, ten sam, z podręczników, nagle pojawił się znowu w naszym polu widzenia, podobnie jak Zyglarski, o którym mówiono, że wypływał za każdej okupacji. Udałem się więc do pana Adolfa Nowaczyńskiego. Zastałem go przy wlepianiu do dużych albumów wszelkich wzmianek o ludziach o polskich nazwiskach, wsławionych bohaterskimi czynami w Luftwaffe albo gdzie indziej. Jaki był cel tych pracowitych zabiegów, nie wiem.
Nowaczyński poinformował mnie, że pożyczka zależy od udzielenia żyra przez jednego z arystokratów. Brzmiało to jak powrót do XIX wieku, kiedy żyrantami były głównie osoby o głośnym w Warszawie nazwisku. Żadnych takich osób nie znałem, ale przyszedł mi do głowy jeden z Potockich, który okazywał życzliwość literatom i był podobno “cycem" Janusza Minkiewicza. Zwany był “Puckiem", ale też “tym od Weissowej", bo żył z panią Weiss. Nie pozostawało mi nic innego, jak udać się pod jej adres.
Poszedłem tam około jedenastej rano. Drzwi otworzyła pani Weissowa i wprowadziła mnie do sali tronowej, gdzie rozmemłany i doszczętnie przepity Pucek leżał w łóżku słuchając łaskawie Minia, czyli Minkiewicza, który, siedząc na stołeczku przy łóżku, go zabawiał. Od czasu do czasu Jaśniepan grzebał się pod pachą i następnie wąchał swoje palce. W tych warunkach wyłuszczanie prośby o żyro brzmiało absurdalnie, niemniej zdobyłem się na nią, ale nie spotkała się z zainteresowaniem. Byłem wrażliwy na poniżenie i wypowiedziałem fatalne słowa zakończone formułą o “pocałowaniu mnie w d...".
Nie spodziewałem się, że rozpętuję burzę. Następnego dnia złożył mi wizytę pan, który przedstawił się jako sekundant hrabiego, przychodzący z wieścią, że obraziłem kobietę, tj. panią Weissową, i pan Potocki czuje się w obowiązku wyzwać mnie na pojedynek. Nie było rady. Niespodziewanie dla mnie zostałem wplątany w historię z ubiegłego wieku i musiałem stawić jej czoło pod groźbą uznania za człowieka niehonorowego.
Od czegoż jednak są sekundanci, ich konferencje i rozmowy? Nie pamiętam już, kogo poprosiłem o tę przysługę, zdaje mi się, że był to Stefan Kisielewski. W każdym razie spór wynikający z tego, że w obecności damy wymówiłem nieprzyzwoite słowo, zakończył się polubownie. Miałem na dowód skruchy przysłać osobie poszkodowanej, czyli Weissowej, bukiet kwiatów, a czy dostałem żyro - nie pamiętam. W każdym razie pożyczkę w wysokości 20 tysięcy złotych z Kasy Komunalnej otrzymałem i po paru latach, podczas wizyty w Warszawie, wyraziłem gotowość jej spłacenia, chociaż mogłem zauważyć, że urzędnicy Kasy patrzą na mnie z rozbawieniem.
Tymczasem zmienił się ustrój i przesiadujący na stołeczku Minkiewicz stał się dostatecznie potężny, żeby wyrobić dla Pucka posadę szatniarza w lokalu rozrywkowym, co było stanowiskiem dość intratnym.
