Jest 25 lipca 1841. W domu generała Piotra Wierzilina w Piatigorsku odbywa się wieczorek taneczny. Pod nieobecność gospodarza bawią się Emilia, pasierbica generała, jego córka Nadieżda, Lew Puszkin (brat nieżyjącego już poety Aleksandra), książę Siergiej Trubieckoj, zdymisjonowany major Mikołaj Martynow i Michaił Lermontow, zwany już „drugim poetą Rosji”.

W rozmowie z Puszkinem Lermontow dworuje sobie z Martynowa, który – mimo degradacji za oszustwo karciane – wciąż chodzi dumnie w mundurowej czerkiesce i z kindżałem. Uwaga dociera do byłego majora. Wściekły podchodzi do Lermontowa i mówi, że nie życzy sobie złośliwości, zwłaszcza w obecności dam.

Po zakończonym wieczorze, za progiem dochodzi do nowej rozmowy. Wydaje się, jakby były oficer dążył do konfrontacji. Poeta pyta, czy Martynow życzy sobie satysfakcji. Ten potwierdza. Pojedynek ma się odbyć 27 lipca na leśnej...