I tak, gdy inni w beztrosce smażą się na piachu, ja spaceruję po wąskich uliczkach dzielnicy, w której mieszkam. I zamiast się cieszyć, że przez kilka tygodni mam za oknem Riwierę, maniakalnie szukam pierwszego zeschłego liścia. Dowodu, że to wszystko nie będzie trwać długo.

Idę, a w uszach majaczą mi się strzępy, Bóg wie po co, wykutego kiedyś na blachę wiersza S.J. Jest w nim bezlistny, oszroniony klon. Podobny do wstawionego stróża, co utonął w zaspie. Jest i sam Jesienin. Jak zwykle na chwiejnych nogach. Jak zwykle niemający jeszcze ochoty wracać do domu. Jak zwykle marzący, by przytulić kobietę – choćby była cudzą żoną.
Kilka strofek, które nie mają nawet tytułu, bardzo pasuje mi do S.J.

Bo niby wiemy, że jest chuliganem bijącym interlokutorów kuflem centralnie w łeb. Niby wiemy, że on nigdy się nie czesze i robi to umyślnie, oraz jest zatraconym pijakiem, o...