I

Ale na Boga! Wyglądało to dziwacznie, ale nie chorobliwie! A jak chorobliwie, to nie groźnie. Dziecinna przypadłość, z której się wyrośnie. Tło nerwicowe, a nic tak nie przemija jak tło nerwicowe. A już z pewnością nie był to parkinson. Fruwałem, bo chciałem odfrunąć. Też w głównym sensie. Wtedy byłem bardziej gotowy niż dziś. Wtedy mniej się bałem bólu niż dziś. Opiewanie niedoszłego samobójstwa – to nie jest mało. Dużo też nie, ale niewątpliwie coś. Czyli jednak choroba, bo przecież nieprzeparta chęć ucieczki z „ojcowskiego domu” to choroba? Tak czy nie? Zespół przewlekłego niezadowolenia? Zespół przewlekłego niezadowolenia ze wszystkiego? Jak nie choroba, to co? Hobby? Zabawa w dygot?

Bliskie kontakty z gorzałą zdają się podtrzymywać ten domysł. Intensywna zabawa za cenę rosnącego dygotu. Poza dygotem wszystko było OK. Ale dygot był taki, że...