Zawsze uwielbiałam „Rękopis znaleziony w Saragossie”, zawsze kusiły mnie utopie i antyutopie, zawsze czerpałam przyjemność z odnajdywania porządku w literackim chaosie. Dlatego tak uwiódł mnie „Budowniczy ruin” Herberta Rosendorfera, zawieszony w pół drogi między współczesnością lat 60. XX wieku a dawną Wenecją, między dwoma światami zszytymi ściegiem dygresji o sztuce komponowania i miejscu muzyki w kulturze Zachodu.
Wyćwiczona w zawiłościach prozy Potockiego, bez wahania poszłam tropem tytułowego budowniczego Weckenbartha, który zaprowadził bohatera powieści do schronu w kształcie cygara, gdzie trzy miliony ziemian miały przetrwać nuklearny koniec świata; z lubością przemyśliwałam paradoks względności czasu w kompanii Żyda Wiecznego Tułacza; trzęsłam się ze zgrozy i śmiechu nad opowieścią o genialnym kompozytorze Feliksie Abeggu, który padł ofiarą Brankovicia, wampira...