Tak pisał przed laty Sacha Guitry we wstępie do programu swej sztuki "Mozart". Sławny cynik i prześmiewca przyzywający Boga, padający na kolana przed boskim Amadeuszem?! Nie takie cuda się zdarzały.

Niebo i tajemnica

Na dwa tematy się nie wypowiadam, mówi mój znajomy krytyk: na temat Boga i Mozarta, to sprawy zbyt intymne. Każda epoka przeżywała swój intymny romans z Mozartem - każda inaczej, często opacznie lub wybiórczo - lecz stale powraca, począwszy od ery postromantycznej, ów wątek "boskości". Z największą może intensywnością u pisarzy i poetów, jak André Suar?s, François Mauriac czy zwłaszcza Hermann Hesse, który w Mozarcie znalazł sobie zastępczego Boga.

Hesse wyznaje na jednej ze stron swego dziennika, że chciałby zapisać tu jedno słowo: "słowo jak »świat« lub »słońce«, słowo pełne magii, pełne...