Tylko że właśnie zwymiotowało na mnie dziecko, wcześniej umieszczone na moich kolanach podstępem. Bez szczególnych próśb i pytań. „To na chwilkę, proszę pana!”. „Ależ oczywiście”.

Wkrótce tłuściutka, rozgadana mama zapomniała o mnie i o swoim synku. Jechaliśmy więc sobie we dwóch. Spokojnie, bez zbędnych słów, równie zainteresowani tym, co dzieje się za oknem. Można powiedzieć: w ciszy i przyjaźni. Aż tu buch! Małego zemdliło, nie wytrzymał i stało się – wprost na moje spodnie!

Afrykańskie mamy nie patyczkują się z maluchami. Chłopiec dostał dwa razy w łeb i zaczął płakać. Mama wytarła mnie jakąś brudną szmatą: „Przepraszam pana”. „Doprawdy nic wielkiego”.

Frankofońska Afryka komunikuje się z otoczeniem w sposób nadzwyczaj uprzejmy. Nie ma w słowach spoufalania się. Jest dystynkcja, delikatny dystans. Cieszyłem się, że za godzinę, może dwie, tam dotrę. Znudziłem...