Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Z tej właśnie okazji wydano po raz kolejny słynną rejestrację z 1955 r. (a nagrał jeszcze Gould to dzieło trzykrotnie). Płytę wyjmuje się z kopertki imitującej okładkę oryginalnego longplaya, ba, nawet ta nagrana strona dysku jest czarna; całość edycji zawiera już nie książeczkę, lecz wręcz albumik (164 strony) z fotogramami m.in. Dona Hunsteina oraz z solidnym tekstowym opracowaniem tamtej Gouldowskiej interpretacji: esejem Michaela Stegemanna oraz jego wywiadem z producentem legendarnej płyty, komentarzem Goulda z okładki, materiałami prasowymi z połowy lat 50.
Dodatki, w tym dźwiękowe inedita, są także na samej płycie. Można więc posłuchać m.in. pierwszego podejścia do otwierającej cykl Arii (a, jak wiadomo, zadowoliła Goulda dopiero wersja 21.) czy dziełka będącego połączeniem hymnu amerykańskiego z “God Save The Quinn", czyli specjalnego quodlibetu, którym Gould odpowiedział na 30. Wariację Bacha. Można poznać wczesne pomysły pianisty na niektóre trzygłosowe sinfonie (całość nagrał niemal dekadę później). Przy wszystkim i przede wszystkim zaś ten trwający nieco ponad pół godziny dodatek jest bardzo szczególnym dziełem w toku, umożliwiającym słuchaczowi uczestniczenie w powstawaniu Bachowsko-Gouldowskich “Wariacji". Płyty Goulda i tak są mocno egzystencjalnie nasycone (przypomnę dwa wielkie wiersze Barańczaka na ten temat), tutaj ta egzystencjalna przestrzeń otwiera się także na inne sposoby.
Wiem, to omówienie jest (z konieczności) jeszcze bardziej lakoniczne niż wspomniany na wstępie kosmiczny list. Kto zna Goulda, wie o co chodzi. A kto nie zna, niech pamięta, że Wszechświat jest, być może, nieskończony, ale życie doczesne.
