Półżartem mówią, że będą eksperymentować na dziecku. Boją się trochę. Ale gorsza jest bezsilność. 

Ten blog jest „o dziewczynce, co urodziła się w ciężkiej zamartwicy”. Zuzanna Jastrzębska pisze w bloku na Saskiej Kępie, z ciasnymi schodami, po których trudno będzie znosić wózek. Pokój w energetycznym pomarańczu. Na regale Martin, Dukaj, Dawkins, Clarkson. Karmidło dla dwóch kotów.

Zuzanna ma rude włosy, kwiat wytatuowany na stopie i nieustępliwy uśmiech. Ze szpitala pamięta głównie słowa: „trzeba czekać”.

– A ja chciałam wiedzieć, jakie Emilka ma szanse, z czym to się wszystko wiąże – opowiada. – Już w szpitalu zaczęłam przeglądać sieć. Informacji było mało. Więc stwierdziłam, że założę blog, bo może inni też będą szukać.

W komentarzu pod sierpniowym wpisem: „Nie mam siły!!! Co mam robić? Pomóżcie, proszę. Urodziłam miesiąc temu synka w głębokiej...