15 kwietnia | Pisz pan to! Nie pisz pan tamtego! – atakuje mnie we śnie ktoś równie przypadkowy co, jak się okazuje, wszechwiedzący. Dlaczego nie odpowiadam: czytaj pan to! Nie czytaj pan tamtego! Dlaczego tak nie odpowiadam? Paraliżująca gesty i koślawiąca mowę zmora senna nie ma nic do rzeczy. Jeszcze rok temu na stokroć łagodniejszy atak zareagowałbym – obojętne: na jawie czy w majakach – stokroć brutalniej. Reagowałem na wszystko, nawet na prywatne listy – tak jest – jak mi się uwidział cień nieprzychylności, chłostałem Bogu ducha winnego (w najgorszym razie: niezręcznego) korespondenta do krwi.
Dziś żadnej jadowitości bym nie napisał, a wszystkich (niech będzie: prawie wszystkich) napisanych żałuję. Nie. Nie spłynęły na mnie dobroć pospołu z wyrozumiałością. Prędzej poczucie daremności wszystkiego. Niewystarczalność środków; wciąż nie mogę znaleźć języka...