17 grudnia | Minionego lata, w tramwaju nr 17 ujrzałem kobietę czytającą książkę. Widok taki zawsze mnie porusza, zawsze reaguję z równie intensywną, co niezrozumiałą emocją. Nie mam pojęcia jaką. Nie chodzi o mniej lub bardziej erotyczne reakcje na kobiecość czy intelektualne na lekturę. W każdym razie nie tylko o takie reakcje idzie. „Czytająca w tramwaju” uruchamia we mnie dziwny mechanizm, trąca tajemną strunę, oczywiście zachwyca, generalnie zachwyca, ale też (zgoła niemarginalnie) irytuje, drażni, rozwściecza, z święcie ustalonego rytmu wybija.

Na pytania, jaki tu jest kompleks, jaka psychoanaliza czy inna metempsychoza, już nie szukam odpowiedzi. Od pewnego czasu w ogóle nie stawiam tego rodzaju pytań. Kiedyś niezmiennie w takiej sytuacji przywoływałem „Esse” Miłosza, wiersz ten zdał mi się zarówno modlitwą do wszystkich przypadkowo napotkanych bogiń,...