W świecie literatury felietony to dobra szybko zbywalne. Potrzebne od ręki, odpowiadające na bieżącą potrzebę, często dające wiele satysfakcji, lekkostrawne i pożywne zarazem, ale bywa, że z ograniczoną datą ważności i – tak samo jak kabanosy – często zapominane wkrótce po spożyciu. Te same cechy jednak świadczą o ich dokumentalnej przydatności na dłuższą metę, bo czasem jedynie ciekawski felietonista napomknie, a zarazem udowodni potomnym, jak przezywano obmierzłego polityka, jakie pogłoski budziły powszechną nerwowość, a na co narzekano w kolejce do dentysty. Innymi słowy, sprawdzi zbieżność prawdy czasu z prawdą ekranu (a może po prostu miło jest sobie schlebić i poczuć się pożyteczną).

Są tacy, którzy potrafią prowadzić umiejętny nasłuch i bez brzydkiego gapienia się uszami, bez nadmiernego relacjonowania i wścibstwa, potrafią wychwycić czyjś udany komentarz, taką poezję...