Nie, nie! Potrzymajmy je jeszcze w lodówce! Do ostatniej chwili! – woła do mnie po kastylijsku. Nie znam kastylijskiego, ale gdy chodzi o wino, mowa gestów jest wystarczająco zrozumiała. – Alejandro... – błagam – ta ostatnia chwila minęła pół godziny temu! Mieliśmy zacząć degustację przed kwadransem!
Alejandro nie zna angielskiego ani polskiego, ale mowa gestów ostatecznie go przekonuje. W kieliszkach pojawiają się wreszcie jedne z najlepszych win świata.
Alejandro ma 81 lat. Ale gdy mowa o jego winach, gdy jego ukochane tempranillo budzi wyraźny zachwyt dziennikarzy, z cichego, zamyślonego staruszka przeistacza się natychmiast w porywczego, błyskotliwego młodzieńca. Zupełnie tak jak wówczas, gdy znajdzie się w kręgu młodych i pięknych wielbicielek z Polski.
– Tato! – napomina go raz po raz Mari Cruz, nadzorująca jedną z rodzinnych bodeg. – Tato! Daj spokój!
...