Odwołanie, żeby nie powiedzieć złamanie przez odchodzących z kapłaństwa danego niegdyś słowa - jest ewidentne. Ma wymiar i prawny, i społeczny. Rzeczywistych, duchowych i ludzkich przyczyn tak drastycznego kroku nie wolno jednak osądzać. Jeżeli nie potrafimy osądzić własnego sumienia, jakże usiłować osądzić sumienia brata: “Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią. Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc" (Rz 4, 4-5).

Nie jest też - jak się wydaje - rzeczą słuszną zrzucać całą odpowiedzialność na pojedynczą wspólnotę (np. tę, gdzie w ostatnich latach przebywał eks-ksiądz) czy konkretne osoby (np. bezpośrednich przełożonych). I chociaż niezręczności czy błędy jednostek są nieraz oczywiste, nie byłoby uczciwe...