I tak oto, rozważając zdanie zaproponowane Kościołowi przez Benedykta XVI jako temat medytacji wielkopostnej, dotarliśmy do Wielkiego Tygodnia, w bezpośrednią bliskość Wielkiej Nocy. W wieczerniku zmartwychwstania zdanie to objawia jeszcze jedno ze swych znaczeń. Jan wspomina: "Wieczorem, w ten pierwszy dzień tygodnia, tam, gdzie przebywali uczniowie, zamknąwszy drzwi z obawy przed Judejczykami, Jezus przyszedł, stanął na środku i powiedział: »Pokój wam«. Po tych słowach pokazał im ręce i bok". A potem, po ośmiu dniach, "przychodzi Jezus [i] mówi Tomaszowi: »Włóż tutaj palec i oglądaj moje ręce, włóż także rękę do mojego boku i nie bądź niedowiarkiem, ale wierzącym«" (J 20, 19 n. i 26-27). Tak więc patrzą na Tego, którego przebili. Widzą Go zmartwychwstałego, ale ze wszystkimi ranami. Więcej, to On sam zaczyna swoje spotkanie z nimi od pokazania im ran dłoni i boku. Tomaszowi każe ich dotknąć, przebadać je dokładnie - "na wylot". Na krzyżu, w Wielki Piątek odniesione rany, zwłaszcza rana boku, zadana włócznią w serce, były dowodem Jego rzeczywistej śmierci; teraz mają być dla uczniów dowodem prawdziwości i dosłowności Jego zmartwychwstania! Kilkadziesiąt godzin wcześniej zmarł w prawdziwym ludzkim ciele; teraz, w tym samym, rzeczywistym - choć uwielbionym - ludzkim ciele powstał z grobu.