Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Wkrótce postanowiono zrealizować całą płytę. Sesja nagraniowa we Lwowie (wrzesień 2003) była systematyczna i improwizowana zarazem. Raz jeszcze Andruchowycz: “Ja mówiłem, o czym będzie wiersz, a muzycy ustalali - OK, to będzie np. taka chamska muzyka z knajpy. Ja zaczynałem czytać, oni zaczynali grać".
Nie oznacza to bynajmniej dążenia do muzyki ilustracyjnej. Dobrze to słychać w cyklu “India", gdzie na początku pojedyncze dźwięki przypominają muzykę hinduską, ale tylko na zasadzie powściągliwej sugestii. W sumie wychodzi z tego wszystkiego poezja i muzyka. To “i", czyli zasady łączenia, okazuje się kwestią najbardziej intrygującą, tym bardziej, że poskładało się znakomicie. Andruchowycz recytuje, to nie jest melodeklamacja. Czasem mocniej rytmizuje wersy, jak w “Kozaku Jamajce", co w połączeniu z perkusją Morettiego i elektrycznym basem, z którego Mazolewski wydobywa akordy przypominające gitarę - daje niesamowite reggae. W niektórych fragmentach “Indii", przy całej różnicy między ukraińskim a rosyjskim, głos Andruchowycza kojarzyć się może z jambicznymi zaśpiewami Brodskiego.
Muzyka w zasadzie nie jest podporządkowana tekstowi. Gdzieniegdzie tylko pojawiają się relacje, by tak rzec, dosłowniejsze: Trzaska zmieniający sposób gry po przejściu poety od strofy zapowiadającej do opisowej (“Glory To The Camels"); czy też, w krótkich odcinkach innego wiersza, ścisłe zgranie dynamiki i akcentów tekstu z uderzeniami w bębny. W “Life Is A Long Song" basowy klarnet Trzaski (a nie ma na tej ścieżce innego muzyka) prowadzi frazy potęgujące niepokój z wiersza. Niemniej, granie pasuje świetnie do tekstu; by ująć to jeszcze inaczej: poezja świetnie pasuje z tekstem. Pewnie także dlatego, że obie nie dążą do wzajemnego upodobnienia. Wystarczyło, że się otwarły: na siebie i w ogóle.
