Nie było nas wielu, a nawet wręcz przeciwnie. Mdłe oko błękitu dostrzec mogło w nieśmiało zjawiającym się dniu cztery niewyraźne sylwetki. Poeta hermetyczny, jego delikatna żona, liryk podmiejski i ja. Wiedziony nieomylnym instynktem, nabytym przez lata uganiania się za spódniczkami i futbolówką, szybko zmontowałem zespół z żoną hermetyka, która tak skutecznie broniła bramki zrobionej z garażowej bramy, że ja - omijając z subtelną ekwilibrystyką furiackie wślizgi jej męża - mogłem spokojnie oddać się finezyjnym dryblingom, a nawet poważnym rozmyślaniom o rozłączności życia i literatury.

Bo, wyobraźcie sobie państwo, podmiejski, którego język wskazywał bezbłędnie na znajomość życia i podsuwał mi obraz chłopca uganiającego się w dzieciństwie całymi dniami za futbolówką (który to objaw uważam do dziś za nieomylny znak duchowego zdrowia), w futbolu okazał się...