Latem 1999 r. pojechałem do Pani Profesor z Łukaszem Tischnerem, żeby zrobić dla "Znaku" wywiad o dobru. Nie pamiętam jej mieszkania; byłem tak przejęty słowami, że rozglądałem się bezmyślnie, niczego nie rejestrując. Pamiętam tylko światło, dużo światła, które wpadało przez okno i sprawiało, że jej włosy stawały się jeszcze jaśniejsze. "Nie wiem, co to jest dobro", zakomunikowała nam na wstępie, ale nie kazała wyłączyć magnetofonu. Rozmowa była długa, bardzo ciekawa. Znaczna jej część dotyczyła doświadczeń łagrowych, opisanych we wspomnieniach "Po wyzwoleniu". Mówiła o nich spokojnie, rzeczowo, jakby beznamiętnie. Kiedy zapytaliśmy, jak to jest: żyć w ciągłym strachu, zdziwiła się: "Strach? A przed czym? Już nic gorszego spotkać mnie nie mogło. Śmierć? Ona była na co dzień. Dziś ty, jutro ja... Już nie ma się czego bać".

Doszliśmy w rozmowie do pojęcia...