Co - poza materią obrazu - łączy artystów tak różnych jak Stefan Gierowski i Jan Lebenstein, Jarosław Modzelewski i Koji Kamoji, Alfons Mazurkiewicz i Jacek Waltoś, Leon Tarasewicz i Marek Sobczyk, Jerzy Nowosielski i Jacek Sempoliński, Stanisław Rodziński i Andrzej Szewczyk, wreszcie - Wojciech Sadley i Jacek Sienicki? Być może najważniejszym zwornikiem ich twórczości jest wytrwałe, choć ocierające się o rozpacz zwątpienia, przedzieranie się przez formę - czasem brutalną i ironiczną, czasem uspokojoną i pełną zachwytu - w poszukiwaniu niesionej przez nią prawdy o świecie. Malarzy tych łączy tęsknota za Absolutem wykraczającym poza materię świata, a jednocześnie właśnie w niej najbardziej dotykalnym. Absolutem, który objawić się może zarówno w chłodnym, dumnym klasycyzmie, jak i w rozgorączkowanej, pewnej swoich racji awangardzie.

Sensem i celem tego poszukiwania jest zatem...