Może nawet do domu pojadę, kto wie? – zastanawia się Bohdan, bez ironii w głosie. Dom jest w Charkowie. Z naciskiem na jest. – Budynki wokół zostały zbombardowane, ale nasz stoi.

Bohdan (to imię zmienione, na jego prośbę), mężczyzna ponad 30-letni, nie chciał wyjeżdżać. To żona nalegała, po bezsennej nocy z sześcioma atakami rakietowymi na początku rosyjskiej inwazji. Najpierw pojechali do przyjaciela na wieś. – Byliśmy odcięci od świata, nie było internetu, tylko konie i krowy – Bohdan uśmiecha się na to wspomnienie.

Z zadumy wyrywa go głos Tati, która czeka na niego w aucie. – Muszę lecieć, jedziemy do Iwano-Frankiwska. Potrzebuję butów.

Bohdan dostał właśnie powołanie do wojska, a w adidasach ciężko iść na wojnę. Wcześniej nie służył. Pracował w warsztacie rzemieślniczym, później przez kilka lat sprzedawał rozwiązania e-commerce. A przez ostatnie tygodnie...