Kraków nigdy zbytnio nie kochał artystów. Wiele mogliby o tym powiedzieć Wyspiański, Kantor, Skrzynecki... Nawet koronowany na władcę krakowskiej kultury Jan Matejko zwrócił berło i tytuł honorowego obywatela, gdy okazało się, że nie potrafi porozumieć się z rajcami co do przyszłości średniowiecznych zabudowań klasztoru duchaków. Mimo protestów malarza zostały zburzone, by zrobić miejsce Teatrowi im. Słowackiego. Krakowianom nie mieściło się w głowach, że można by go zbudować pięćset metrów dalej. Poza Plantami.

O tym, co w Krakowie nie powstało w wyniku małostkowości bądź głupoty, zapomina się, gdy tylko można świętować jakiś jubileusz. Zamiast wyrzutów sumienia pozostaje dobre samopoczucie: przecież to u nas mieszkają Nobliści, nasze Targi Książki niewiele ustępują tym we Frankfurcie i możemy na nich prezentować nasze znakomite wydawnictwa: Literackie, Znak...