Spójrzmy chociażby na "Sen Gerontiusa" Sir Edwarda Legara - oratorium, które zainaugurowało festiwal. Monumentalna partytura, przeznaczona na troje solistów, chór i orkiestrę symfoniczną, uznawana często za gorszą kopię dzieł Wagnera i Ryszarda Straussa, pod batutą Jacka Kaspszyka okazała się kompozycją melodycznie wyrafinowaną, ciekawą harmonicznie, o rozsądnie zakrojonej formie, uważnym rozłożeniu kulminacji, kolorystycznie subtelną, w wyrazie wręcz intymną. Skupione i ciepłe brzmienie coraz lepszych muzyków Filharmonii Wrocławskiej oraz intensywne w barwie quasi-liturgiczne ustępy śpiewaków krakowskiego Chóru Polskiego Radia i Hallé Choir tworzyły świetną bazę dla szlachetnego, ciemnego głosu Jane Irwin, młodzieńczo niewinnego tenora Allana Claytona i mniej zachwycającego Jonathana Lemalu.

Niezgorzej zabrzmiały ody poświęcone świętej Cecylii, patronce...