Należę do generacji, która wchodziła w dorosłość w 1989 r. Rocznice nie tylko odświeżają pamięć, ale także skłaniają do podsumowań. Niniejszy rozrachunek dotyczy tej części pokolenia, która wchodziła w dorosłość w dużych miastach lub szybko się do nich przeprowadziła.

Z rozmów prowadzonych w gronie podobnych do mnie "ludzi sukcesu" przebija samozadowolenie, żeby nie powiedzieć: duma. Nie dość, że braliśmy udział w obaleniu komunizmu, to jeszcze zbudowaliśmy Polskę dużo lepszą, niż była dwie dekady temu. Im dłużej się temu przysłuchuję, tym większy towarzyszy mi dyskomfort. I nie chodzi nawet o to, że nasz udział w obaleniu komunizmu bardziej niż odwagi i heroizmu wymagał brawury i poczucia humoru. Nie chodzi również o to, że o dzisiejszym kształcie Polski w dużo większym stopniu przesądziło - pozytywnie i negatywnie - pokolenie 10-20 lat starsze. Moje...