Wbrew nazwisku reżyserów nie jest to film o utraconej niewinności. Bliźniacy Damiano i Fabio D’Innocenzo (rocznik 1988) dzieciństwo traktują baśniowo, ale bez cienia złudzeń – jako czas pierwszej rozpaczy. Zresztą dorastanie w Spinaceto, na niezamożnych przedmieściach Rzymu, pokazano w „Złych baśniach” z dość złożonej, by nie rzec: pokrętnej perspektywy, i prawdopodobnie właśnie to przyniosło braciom nagrodę za scenariusz na ubiegłorocznym ­Berlinale.

Oto mężczyzna, czytający zza kadru narrację filmu, wyszperał ongiś w makulaturze dziewczyński pamiętnik, zapisany „dziecinnym, kapryśnym pismem”. Zaczytawszy się w nim po uszy, postanowił go kontynuować, twierdząc, że „prawdziwa historia została zainspirowana wymyśloną”. A może było całkiem na odwrót? Nieważne, wszak to baśń rządząca się własnymi prawami. Ów niejasny status opowiadacza wprowadza jednak niepokój, dystans, a nawet...