Gdyby nieufność pierwszych chrześcijan okazała się silniejsza od mądrego spojrzenia Barnaby, być może nawrócony Szaweł prowadziłby życie pokutującego pustelnika z dala od tych środowisk, w których uzasadnione ludzkie obawy dominowały nad wiarą w potęgę działania łaski Bożej. Gest przygarnięcia sprawił, że światło Damaszku opromieniło mroczną przeszłość, w której Szaweł "dyszał żądzą zabijania" (Dz 9, 1). Sytuacja ta ukazuje zarazem prawdę o Kościele, w którym współistnieje dramat grzechu i lecząca moc łaski, heroizm i zło. Radość i ból następują po sobie; rozpacz i nadzieja pojawiają się niezależnie od naszych logicznych oczekiwań.

Ta szokująca rozpiętość ludzkich doznań, niosąca jakże często ból i zwątpienie, znajdowała przez wieki wyraz w wierze Kościoła. W apostolskim wyznaniu wiary zaskakiwać może formuła: "narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim...