Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Przed chwilą bił "Zygmunt", a z nim wszystkie krakowskie dzwony. Ostatni raz biły w ten sposób tydzień temu - w niedzielę Zmartwychwstania. I dziś biją znowu - w niedzielę zamykającą Oktawę Wielkanocy. Jak na procesję rezurekcyjną.
Bo o to właśnie szło w pontyfikacie Papieża. Niezależnie od tego, z jakich perspektyw będzie analizowany - politycznej, filozoficznej, społecznej, narodowej - główne pytanie tego pontyfikatu brzmiało: “Co znaczy, że Chrystus umarł i zmartwychwstał?". I to była też zasadnicza odpowiedź - udzielana do ostatka, do dziś - do godziny 21.37. Jaki jest sens zmartwychwstania? Jaki sens odkupienia?
Jedyny tekst, jaki przychodzi mi teraz do głowy, to ten, którym Ojciec święty zamyka zasadnicze rozważania w swej ostatniej książce “Pamięć i tożsamość". Pisze tam, że odkupienie jest przejściem:
z ciemności do światła;
z niewoli do wolności;
ze zła do dobra;
ze śmierci do... ZMARTWYCHWSTANIA.
Nie do życia. Do zmartwychwstania. “Życie" nie dla wszystkich znaczy to samo. Bardzo często znaczy dla nas stanowczo za mało. Głosząc zmartwychwstanie, Papież pytał się nas o miarę człowieczeństwa, które nas zaspokoi; o miarę wielkości, która nas zadowoli. Kim jest człowiek? I kim - w Chrystusie - może być? Czy zaspokoi go wielkość, wyznaczona mu jedynie przez naturę? Czy nie jest głodny takiej jakości życia, jaką może mu ofiarować jedynie Bóg? Czy nie chce w sobie rozpoznawać tego, co Boskie? Tego, co przychodzi od Boga?
Tę wielkość nazywamy świętością. I przez ostatnie dwadzieścia siedem lat ta wielkość i świętość miała ciało Jana Pawła II.
To właśnie ją wyczuwaliśmy w nim przez te ostatnie dwa dni.
Niejednokrotnie wyczuwaliśmy ją i wcześniej, ale pewnie nigdy z taką wrażliwością. Miarę człowieka, która znacznie wykracza poza to, co naturalne i nawet najpiękniej ludzkie. Która wskazuje za siebie.
Bogu niech będą dzięki. Amen.
