Szósta rano, godzina zapracowanych, zafrasowanych i osiedlowych pijaczków. W zeszły piątek wydawało się, że tylko ci ostatni, w oczekiwaniu na otwarcie sklepu z piwem, mieli czas pogapić się w przejrzystym aż do bólu przymrozkowym powietrzu na imponującą koniunkcję Księżyca z Wenus. Miłośnicy astronomii na swoich blogach pisali o tańcu planet (w pobliżu zawisły Mars i Jowisz); wybaczmy poetyzowanie, faktem jest, że Wenus, i tak na ogół nieźle widoczna o świcie, w towarzystwie świeciła jeszcze mocniej, nachalnie, jak lampka z jarmarcznej budy. Lub, żeby iść z duchem czasu: jak dioda z klubu disco polo.

Trochę rozumiem bractwo teleskopów – obserwacja nieba pozwala zachować spokój w takie dni, kiedy ból i wstyd patrzeć na Ziemię. W oczekiwaniu na koniunkcję szczęściarze owi mogli przegapić np. scenkę z eksprezydentami przerobionymi na cinkciarzy. Oj, wysoko ulokowane aspiracje,...