Jak widać, nauka nie jest i być nie może bezinteresowną, obiektywną próbą zrozumienia rzeczywistości. Chętniej badamy światy, dla których nasz własny może stanowić adekwatny i dostępny model, a z drugiej strony traktujemy je jako model tłumaczący nasz świat. Sprzężenie zwrotne ("To taki cykl nauki – mówi dr Łosiak") albo błędne koło - jak kto woli. Pogląd, że Mars jest takim modelem Ziemi, jakby specjalnie dla naszych potrzeb badawczych uproszczonym i zatrzymanym w czasie, wydaje mi się cokolwiek metafizyczny. ;)"Nie wiemy do końca czy to, co działa na Ziemi, działa też w innych miejscach – tłumaczy dr Łosiak. [...] – To bardzo skomplikowany system i tylko jeżeli mamy możliwość porównania Ziemi do Wenus czy Marsa, jesteśmy w stanie powiedzieć, jak te procesy potoczą się w przyszłości". Moim zdaniem wiemy, że w rozsądnej dla prognoz skali na pewno TAK nie działa i nie zadziała, skoro nie zadziałało nawet przy podobnych (hipotetycznie) warunkach początkowych. "Nawet jeśli nigdy nie odkryjemy życia na innych planetach, badanie innych światów ma kluczową rolę dla ochrony życia, które już znamy". No, nie wiem, czego się spodziewamy. Powstrzymamy ewolucję Układu Słonecznego, czy jak? Na co naprawdę patrzymy i co możemy z tego zrozumieć? Znów przypomina mi się Bradbury i opowiadanie z "Kronik" - "Sierpień 2002: Spotkanie nocą". Niesamowite, jak taka sci-fi się nie starzeje, mimo że w nauce upłynęła cała epoka.