Na jawie wszystko już zostało powiedziane. Nie oszczędzono nam żadnych szczegółów. Teraz chodzimy z tą winą, której nikt nie chce wziąć na siebie, bo zbyt jest straszna. Bo jest jak rana, na którą przykłada się kolejny opatrunek, a ona krwawi i plami. Niechby się śniło, że ludzie naprawdę chcą tę ranę opatrzeć. Że nie chodzi tylko o to, by ją zasłonić i powiedzieć: o, nie ma plamy!

Trzeba się ratować. Spać długo, nie ruszać się. Jak kot, który w świecie pełnym niepotrzebnego ruchu zastyga, kontrapunktuje. Ludzie wariują od ruchu. Kot przygląda się ludzkiemu światu, popychanemu nieustannie niewidzialnym wiatrem, i pewnie gdzieś wewnątrz swojej kociej duszy wyłącza go i osądza. Kot Leon jest sędzią sprawiedliwym, który nie znosi głodu i podniesionych głosów. Sam udaje, że poluje tylko kilkanaście minut dziennie. Dlaczego ludzie udają, że polują przez cały dzień?

Na ten...