26 lipca 1942 r. z sali ­szpitalnej obozu koncentracyjnego w Dachau strażnik wywołał krzykiem jednego z więźniów. Był nim pewien Holender. Od kilkunastu dni dokonywano na nim zbrodniczych eksperymentów medycznych, które wycieńczały go coraz bardziej. Do obozu trafił w kwietniu tego samego roku.

Nazistowscy oprawcy wiedzieli, że jest księdzem, karmelitańskim zakonnikiem. Wysyłali go do najcięższych robót. Ze spokojem znosił obelgi i bicie, co bardzo ich irytowało. Po dwóch miesiącach był już tak bardzo skatowany, że nie mógł wykonywać żadnej pracy fizycznej. W szpitalu zajęli się nim specjaliści nazistowskiej medycyny, którzy oczywiście nie zamierzali go leczyć. Wkrótce okazało się, że więzień jest już bezużyteczny dla hitlerowskich naukowców-zbrodniarzy. Wydali wyrok: śmierć przez zastrzyk fenolu.

Tamtego lipcowego dnia poprowadzono go do izolatki, gdzie strzykawkę z...