Znany mi do tej pory artystyczny odzew na tragedię 11 września 2001 jest tak mało ważki, że aż trudno o nim pisać. Malowane szczerym sercem obrazy wydają się tak niewspółmiernie płaskie wobec inspirującego je zdarzenia, że lepiej o nich milczeć. Mówienie wydaje się krzywdzące zarówno dla ofiar, jak i dla artystów.

Sztuka przedstawiająca zawsze miała kłopoty z upamiętnianiem. Tylko kilka razy udawało się jej osiągnąć wyższy poziom metafory: “Rozstrzelanie powstańców madryckich" Goyi i tegoż “Okropności wojny", “Guernica" Picassa, może Zadkina “Człowiek z wyrwanym sercem" w hołdzie Rotterdamowi. Ponowna próba Picassa, jego obraz z wojną koreańską, była już tylko groteskowa.

Dzisiejsze media powinny ułatwiać artystom zadanie i pozwalać im na swobodniejsze operowanie większą liczbą technicznych nowości w służbie upamiętniania. Operowanie ruchomymi...