Piętrowy budynek na wzgórzu nad portem dominuje nad parterowymi domkami 20-tysięcznego Hafnarfjörður. Jest większy, wyróżnia się jasnym, odnowionym tynkiem na ścianach. Na drzwiach napis: „Karmelklaustrid”. Niżej, mniejszymi literami, dopisano po polsku: „Klasztor Sióstr Karmelitanek Bosych. Wejście – proszę dzwonić”.
Za kratą w głębi korytarza pojawia się jedna z sióstr. Pyta, jak przebiegła podróż, prowadzi do pokoju, po czym znika.
Po dwóch dniach umawiam się na rozmowę z przeoryszą polskiego klasztoru na Islandii. Kiedy w refektarzu oczekuje mnie „siostra od furty”, myślę: przełożona przysłała zastępstwo. – Matka nie zechciała się ze mną spotkać? – pytam. Siostra uśmiecha się: – Ja nią jestem.
NA KONIEC ŚWIATA
– Nie myślałam o opuszczeniu Polski – zaczyna siostra Maria Agnieszka. – Byłam w nowicjacie, gdy zaproponowano nam założenie...