piszę te słowa, a powietrze drży od dźwięku. Długiego, płaczliwego. Oczywiście się tego spodziewałem, czekałem wręcz na moment, aż zacznie wibrować w moich uszach. Zawsze wybrzmiewa punktualnie, gdy tylko zegar wybije tego dnia pełną godzinę. Nie jestem zatem zaskoczony, a jednak wciąż wywołuje to u mnie pewnego rodzaju podniecenie, może nawet zaniepokojenie, co zgodne jest z pierwotnym tego dźwięku przeznaczeniem. Potem mknie jego pogłos nad miastem niczym rozpędzony pociąg, połykając łapczywie czas i przestrzeń, aż dociera na opłotki, na przedmieścia – by nagle i niespodziewanie się zniżyć, runąć w bezdźwięczną przepaść. Urwać się, zamilknąć w piekle czy niebie bez dna. Sam już nie wiem.
Jest w tym dźwięku i ostrzeżenie, i powaga, i lament, i bezruch, i hołd, i przekleństwo, i błogosławieństwo.
Słychać wycie syren.
Lat temu kilkadziesiąt miasto to było jednym z...